Dlaczego akcje społeczne Stowarzyszenia Ks. Piotra Skargi wywołały furię lewicowych mediów
Sławomir Olejniczak: Stowarzyszenie im. Ks. Skargi jest przez lewicę znienawidzone za to, że daje publiczne świadectwo o świętości życia
Przebudźmy sumienia Polaków!
Ks. Piotr Skarga
Jedną z wielu form ideowej działalności Krucjaty Młodych – stowarzyszenia działającego przy Instytucie Edukacji Społecznej i Religijnej im. Ks. Piotra Skargi, jest redagowanie i wydawanie pisma „Krzyżowiec”. Niedawno ukazał się 11. numeru tego tytułu. Czas więc na pierwsze podsumowania ośmioletniej pracy redakcji.
„Przebudzić sumienia Polaków” – to zadanie ponad 17 lat temu postawili przed sobą Sławomir Olejniczak, Arkadiusz Stelmach i Sławomir Skiba – założyciele Instytutu Księdza Piotra Skargi. Dzięki wielu podjętym przez nich inicjatywom cel ten jest konsekwentnie i systematycznie realizowany, co potwierdza ogromna praca, jaką wykonano w roku 2017 w setną rocznicę Objawień Matki Bożej w Fatimie.
Jedna z edycji Marszów Dla Życia i Rodziny skupiła aktywność kilkukrotnie większej grupy zwolenników niż „czarne protesty”, promowane zwodniczo jako „strajki kobiet”. Klapa kontynuacji rzekomej rewolucji kobiet oraz nieudolne próby wzniecenia polskiej wersji „euromajdanu” popychają lewicowy establishment do coraz bardziej desperackich kroków. Walka z polskością i normalnością wchodzi na poziom osobistej dyskredytacji i oszczerstw.
Kilkadziesiąt tysięcy uczestników zeszłorocznych manifestacji zwoływanych medialnie przez wielkonakładowe koncerny pod hasłami „czarnego protestu” i „strajku kobiet” nie zechciało powtórzyć swojej obecności, tak w marcu, jak i przy okazji kolejnych inicjatyw proaborcyjnego lobby. Proces ten bacznie śledzi lewicowy salon, na czele z „Gazetą Wyborczą”, którego uwadze nie umknęły także kolejne posunięcia środowiska prolife w Polsce. Obrońcy życia już zapowiedzieli ponowienie inicjatywy ustawodawczej w zakresie pełnej ochrony życia, a także rozpoczęli akcję „Szpitale bez aborterów”, w ramach której wskazywane są te placówki, które godzą się na zabijanie nienarodzonych. Wraz z początkiem maja ruszyły także w poszczególnych miastach Marsze Dla Życia i Rodziny, które każdego roku stanowią swoistą emanację potencjału cywilizacji życia.
Co zrobił z tym salon? Wiedząc, że kolejna próba wyprowadzenia na ulice swoich zwolenników może zakończyć się totalną kompromitacją, postanowiono uderzyć z wyprzedzeniem, przy użyciu technik rodem z goebbelsowskiej propagandy.
Na łamach „Gazety Wyborczej” opublikowano serię artykułów, mających wskazać rzekome inspiracje ideowe oraz źródła organizacyjne i finansowe Instytutu Ordo Iuris. Jak może je zrozumieć przeciętny czytelnik? Obrońcy życia to niebezpieczna dla społeczeństwa, faszyzująca sekta religijna, z którą Kościół nie chce mieć nic wspólnego. Jej członkowie mają utrzymywać związki z Kremlem (straszenie ruską agenturą po 2014 roku jest ciągle w modzie) oraz trzymać pod płaszczem tajemnicy swoje finanse, bo najwidoczniej mają coś do ukrycia.
Warto przy tym dodać, że spiskowy trop redaktora Tomasza Piątka (to on podpisał się pod tymi paszkwilami) przedrukowały bądź podchwyciły inne media mętnego nurtu, tak w prasie, internecie, czy nawet w telewizji.
Oczywiście, takie nagromadzenie kłamstw, pomówień, bredni i insynuacji w raptem trzech artykułach musi zaprowadzić gazetę Adama Michnika tam, gdzie już wielokrotnie trafiała i to po wyrok skazujący, czyli do sądu. Odpowiednie kroki prawne zostały już wykonane i w najbliższych miesiącach można się spowiedzać początku procesu.
Ale jak zauważył Rafał Ziemkiewicz, nim proces się zakończy, miną długie lata, w czasie których niejeden zmanipulowany czytelnik może przyłożyć rękę do rewolucyjnych projektów wspieranego przez Czerską i inne medialne ośrodki skrajnie lewicowego lobby. W dodatku, jest całkiem realnym scenariusz, w którym na końcu procesu autor paszkwili rzuci żółtymi papierami, dowodząc swojej niepoczytalności.
Jak silne musiały być obawy medialnego establishmentu przed stopniowym powrotem oznak normalności nad Wisłą – trudno domniemywać. Niezależnie jednak od tego, wywoływanie skandali może być traktowane na Czerskiej jako potencjalna szansa na przerwanie fatalnej passy spadku sprzedaży, który dla koncernu Agory rokrocznie przekłada się na wielomilionowe straty. Populistyczna retoryka i atmosfera zastraszenia czytelników służy tzw. wiralizacji, czyli niezależnemu od wydawcy rozprzestrzenianiu się materiału w internecie. Tonąca „Wyborcza” uchwyciła się więc brzytwy z kampanią negatywną, aby zaszokować, zaciekawić, sprowokować odbiorcę do sięgnięcia po gazetę i czekania na ciąg dalszy.
Czy tak ordynarną dyskredytacją konglomerat mediów mętnego nurtu może coś zyskać? Tak, ale tylko wtedy, jeśli kampania ta nie natrafi na jasną i merytoryczną odpowiedź. Tymczasem, życie nie znosi pustki. Organizacje pozarządowe, które „Gazeta Wyborcza” zaatakowała (a także te, które dopiero obmówi) od początku roku ciężko pracują na sukces inicjatyw prorodzinnych w Polsce.
Inicjatywa pełnej ochrony życia, choć na poziomie Sejmu odrzucona w wyniku wolty rządzącego ugrupowania, ma coraz większe grono zwolenników. Sondaże opinii publicznej pokazują, iż większość Polek i Polaków opowiada się za pełną, bezkompromisową ochroną życia od poczęcia.
Pracują na to zarówno działający głównie w terenie wolontariusze Fundacji PRO-Prawo do życia oraz Fundacji Życie i Rodzina, jak też i publikujące petycje oraz organizujące konferencje działaczki Konfederacji Kobiet RP. Ta ostatnia grupa zainicjowała akcję w obronie Lekarzy Sumienia, farmaceutów, studentów i innych pracowników służby zdrowia, którzy podpisali Deklarację Wiary i spotkali się z falą oszczerstw na łamach lewicowych gazet i portali. Wszystko także wskazuje na to, iż w tym roku pobity zostanie rekord frekwencji na Marszach Dla Życia i Rodziny, którymi może przejść ulicami ponad 100 miast nawet ćwierć miliona Polek i Polaków.
Oczerniany w publicystyce „salonu” Instytut Ks. Piotra Skargi także nie składa broni. Inicjatywy krakowskiej fundacji idą dużo szerzej niż kwestie obrony życia i wartości rodzinnych. Dzięki Instytutowi ulice polskich miast z każdym tygodniem zapełniają się billboardami z Matką Bożą i symboliką rocznicy 100 lat objawień w Fatimie. Na tę okrągłą rocznicę Instytut Ks. Skargi wraz z działaczami Krucjaty Młodych postanowił także zorganizować 100 publicznych różańców. Modlitwy organizowane niemal codziennie w którymś mieście Polski przyciągają coraz większe grona katolików. Dość wspomnieć, że w Opolu przybyło na publiczny różaniec ponad 400 osób, w Poznaniu – ponad 500.
Warszawski Instytut Ordo Iuris tymczasem angażuje się w kilkadziesiąt postępowań sądowych, udzielając niezbędnej pomocy rodzicom zagrożonym niesłusznym odebraniem dzieci (wywalczając w sądzie powrót dzieci do domów, a czasem nawet także finansowe odszkodowania), a także broni symboli polskości, znieważanych podczas lewicowych spędów. Prawnicy z kierowanej przez prof. Aleksandra Stępkowskiego fundacji (Ordo Iuris, podobnie jak krakowska Fundacja Ks. Piotra Skargi, utrzymuje się wyłącznie z prywatnych środków) zintensyfikowali zarazem monitoring nieprawidłowości stanowionego i wykonywanego prawa, publikując w ostatnim czasie m.in. Raport dla OBWE na temat przestępstw z nienawiści, czy też analizę prawną dotyczącą głośnej pseudosztuki „Klątwa”.
Warto pisać fakty o organizacjach pozarządowych – szczególnie takich, które upominają się w Polsce o prawa rodziny, dzieci poczętych, czy też o podstawowe wolności, których odmawia się wybranym grupom społecznym. Fakty – w przeciwieństwie do kłamstw i pomówień – pozwalają na wyrobienie opinii oraz na świadome decyzje, których w polskim życiu publicznym wciąż brakuje.
Grzegorz Nowak
Promotorzy cywilizacji śmierci nienawidzą nas za to, że ośmielamy się dawać publicznie świadectwo prawdzie o świętości prawa do życia. Z ludzi przyznających się publicznie do swojej wiary robią fanatyków i sekciarzy – mówił w rozmowie z PCh24.pl Sławomir Olejniczak, prezes Stowarzyszenia im. Ks. Piotra Skargi. Publikujemy dla Państwa ciekawy wywiad ze Sławomirem Olejniczakiem z 2016 roku.
Ostatnio w laickich i lewicowych mediach pojawiły się ataki skierowane przeciwko Instytutowi i Stowarzyszeniu Kultury Chrześcijańskiej im. ks. Piotra Skargi…
Jak zwykle są to ataki oparte na kłamstwach i oszczerstwach, aby zdyskredytować obie organizacje w oczach opinii publicznej. W tej sytuacji będziemy bronić dobrego imienia w sądzie, ale to wymaga czasu i z tego czasu korzystają właśnie medialni oszczercy, zanim prawomocny wyrok zamknie im usta i nakaże zapłatę odszkodowania.
Ale jakie są powody tak nasilonej medialnej kampanii?
Jak wskazują tytuły większości tych publikacji, powodem ataków jest nasze zaangażowanie w obronę prawa do życia dla wszystkich poczętych dzieci, bez wyjątku. W ubiegłym roku obywatelska inicjatywa ustawodawcza „Stop aborcji” zagroziła obowiązującemu w Polsce kompromisowi aborcyjnemu. Stąd wściekłość i nienawiść tych grup medialnych, które z prawa do zabijania dzieci nienarodzonych chcą uczynić tzw. prawo człowieka. A przecież jest to zabicie niewinnej osoby, czyli grzech wołający o pomstę do nieba. Ponadto te same grupy medialne są zaangażowane w propagowanie innego grzechu z tej kategorii, czyli homoseksualizmu zwanego grzechem sodomskim.
Ci promotorzy cywilizacji śmierci nienawidzą nas za to, że ośmielamy się dawać publicznie świadectwo prawdzie o świętości prawa do życia. Stąd też wrzaskliwa kampania oszczerstw, która ma nas z jednej strony zastraszyć, a z drugiej zniszczyć nasze dobre imię w oczach bliźnich.
Padające w tych publikacjach sformułowania ujawniają tylko złość, będącą reakcją na naszą działalność. Niektóre są tak absurdalne, że stanowią dowód na lekceważenie przez lewicowe media inteligencji swoich czytelników.
Może należałoby się dostosować do wymogów współczesności i dzięki temu uniknąć takich ataków?
I w ten sposób zrelatywizować prawdę? Przecież sam Pan Nasz Jezus Chrystus powiedział, że uczeń nie może być ponad mistrza, więc podobnie jak On doznajemy cierpień za wierność Prawdzie. Nie mamy taryfy ulgowej.
Do tej pory nie wykazano nam błędu, ale powiela się stare oszczerstwa lub tworzy nowe. Takie kampanie wyszydzania i zniewag dotykają chrześcijan od samego początku istnienia Kościoła, aż w końcu dochodzi do krwawych prześladowań. Nie mam bowiem złudzeń, że obecne ataki wymierzone w Instytut i Stowarzyszenie im. Ks. Piotra Skargi mają cechy podżegania do nienawiści religijnej, która w pewnym momencie może przerodzić się w fizyczną agresję. Niejednokrotnie już kierowano pod moim osobistym adresem różnorakie groźby.
Czy to nie przesada?
Chrystianofobia, określenie użyte przez Benedykta XVI, jest zjawiskiem, które istnieje nie tylko w Europie i na świecie, ale również i w Polsce. Ta tendencja jest stale i starannie podsycana przez media. Wywlekają zgorszenia prawdziwe lub fałszywe, aby sukcesywnie dyskredytować Kościół i zastraszać duchowieństwo. Prezentują bluźnierstwa jako sztukę. Z ludzi broniących prawa do życia czy przyznających się publicznie do swojej wiary robią fanatyków i sekciarzy. Sami jednak promują grzech jako styl bycia, a prawda o prawie do życia od poczęcia, o małżeństwie i rodzinie, której naucza Kościół, coraz bardziej kole ich w oczy, budząc wyrzuty sumienia. Stąd taka złość i furia wobec tych, którzy się ośmielą tę prawdę publicznie przypomnieć.
No właśnie, skoro mowa o Kościele, warto wspomnieć, że jednym z zarzutów, które przewijają się przez publikacje lewicowych mediów na temat Instytutu jest oskarżenie o sekciarstwo i działanie poza Kościołem.
„Sekta” to jedno z pomówień, za które nawet w laickiej Francji skazano niedawno osobę prowadzącą kampanię oszczerstw wobec francuskiego TFP, będącego siostrzaną organizacją naszego Instytutu i Stowarzyszenia.
W związku z pytaniami na temat prowadzonej przez nas działalności w grudniu 2001 Kardynał Franciszek Macharski, ówczesny ordynariusz krakowski, wydał komunikat na temat Stowarzyszenia Kultury Chrześcijańskiej im. Ks. Piotra Skargi (Instytut wtedy jeszcze nie rozpoczął działalności), że jest stowarzyszeniem katolików świeckich, nastawionym na pielęgnowanie chrześcijańskich wartości i tradycji narodu polskiego. Myślę, że nie trzeba tego stwierdzenia komentować.
Tekst jest fragmentem wywiadu. Pełna treść wywiadu dostępna w serwisie PCh24.pl.
Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej zostało założone w czerwcu 1999 roku dla obrony chrześcijańskich wartości w sferze publicznej. Dwa lat później powstał Instytut Ks. Piotra Skargi – fundacja, która miała za zadanie wspierać Stowarzyszenie przy szeroko pojętej działalności edukacyjnej, religijnej i wydawniczej.
Na wielu stronach internetowych – najczęściej związanych z konkretnymi ośrodkami medialnymi – można znaleźć wiele przeróżnych informacji na temat Instytutu Księdza Piotra Skargi. Warto je zweryfikować i napisać o Instytucie kilka słów prawdy. Choć misja tej istniejącej od 2001 roku fundacji zawiera się w kilku prostych słowach: „Przebudźmy sumienia Polaków”, to jednak do prostych nie należy.
Instytut Edukacji Społecznej i Religijnej im. Księdza Piotra Skargi został powołany do życia w listopadzie 2001 roku w Krakowie jako organizacja skupiająca katolików świeckich. Początków organizacji należy jednak szukać dwa lata wcześniej, kiedy z inicjatywy m.in. Leonarda Przybysza, Sławomira Olejniczaka, Sławomira Skiby i Arkadiusza Stelmacha powstało Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej im. Księdza Piotra Skargi.
– Jesteśmy prywatnym stowarzyszeniem wiernych. Naszą działalność prowadzimy w oparciu o doktrynę Kościoła katolickiego oraz wskazania wynikające z dekretu soborowego Apostolicam Actuositatem o apostolstwie świeckich – mówi Sławomir Olejniczak, prezes Instytutu.
Początki Stowarzyszenia były bardzo skromne, ale zaowocowały dynamicznym rozwojem i lawinowo wzrastającą liczbą osób chętnych do wspierania idei budzenia sumień Polaków za pośrednictwem różnorodnych działań w obszarze społeczeństwa i polityki. W związku z tym, iż coraz więcej osób chciało Stowarzyszenie wspomagać osobistym wolontariatem bądź dobrowolnymi datkami pieniężnymi, potrzebą chwili stało się znalezienie adekwatnej formy prawnej do prowadzenia działalności społecznej i religijnej na większą skalę. Stąd pojawiła się – wcielona w życie w 2001 roku – koncepcja powołania związanej ze Stowarzyszeniem fundacji.
Za patrona dla Instytutu i Stowarzyszenia obraliśmy ks. Piotra Skargę – wielkiego kaznodzieję królewskiego, obrońcę Kościoła i gorącego patriotę. Pragniemy być – tak jak On – donośnym głosem opinii katolickiej – zaznacza wiceprezes Sławomir Skiba.
Dodatkowy impet dla działań Instytutu wprowadziła decyzja z grudnia 2014 roku. Wtedy to – za zgodą watykańskiej Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych i ówczesnego metropolity krakowskiego kard. Stanisława Dziwisza – rozpoczął się proces beatyfikacyjny Sługi Bożego ks. Piotra Skargi. Po zebraniu niezbędnej dokumentacji, proces na szczeblu diecezjalnym został zakończony i przekazany na poziom watykański. Mówiąc obecnie o patronie Instytutu i Stowarzyszenia, możemy mówić o Słudze Bożym – a w dalszej perspektywie – prawdopodobnym błogosławionym księdzu Skardze.
Działalność Instytutu ma charakter niezarobkowy (non profit) i w całości finansowana jest z datków dobrodziejów Instytutu. Środkiem do pozyskiwania darczyńców i przyjaciół są tzw. akcje mailingowe w formie listów rozsyłanych drogą pocztową, a także kampanie prowadzone w internecie – przy użyciu rozwijanych zupełnie od zera niezależnych mediów (magazyn Polonia Christiana, portal PCh24.pl) oraz wysyłek emailingowych. Tego typu działalność oparta jest na najlepszych wzorcach stosowanych przez podobne ideowo stowarzyszenia i organizacje pro-life na całym świecie. Do tych metod sięgają także najwięksi specjaliści od kampanii społeczno-politycznych, z powodzeniem promujący konserwatywne wartości na kontynencie amerykańskim.
Na początku roku 2017 Instytut posiada w sieci internetowej ponad 50 witryn o rozmaitej tematyce, a także aktywnie współdziała z wydawanym przez Stowarzyszenie Kultury Chrześcijańskiej portalem PCh24.pl, którego oglądalność przekracza 1 milion użytkowników na miesiąc. Także i ów portal utrzymuje się z własnych źródeł – głównie datków, przekazywanych przez zaprzyjaźnionych czytelników. Przy okazji działalności dziennikarsko-publicystycznej, z logiem PCh24.pl ukazują się atrakcyjne w treści i formie produkty, takie jak kubki, naklejki, czy też płyty dvd z filmami dokumentalnymi własnej produkcji: „Październikowa rewolucja” oraz „Nienawiść”. Jeszcze inny tytuł – „Kryzys. Dokąd doprowadzi nas synod?” – redakcja portalu opublikowała w sieci zupełnie bezpłatnie.
Więcej informacji o działalności Stowarzyszenia i Instytutu można znaleźć na stronach internetowych PiotrSkarga.pl, PrzymierzezMaryja.pl oraz PCh24.pl.
Wiedział Piotr Skarga, jakie zagrożenie niosą ze sobą liczne wówczas w królestwie polskim herezje. Znał miernotę i nijakość wielu katolików, dlatego krytykował tych flegmatyków „co to jako barszczykowie rzeczy dobrych, świętych, Boskich, sprawiedliwych, popierać y gorąco ich odprawować nie mogą. Ani ciepli ani zimni, ale rozmokli, jako zmokła kokosz, tak się ruszają, nic nie sprawują, y wyrzucenia godni są wedle Pisma”- pisał w „Kazaniach na niedziele i święta”.
Oburzała Skargę ta „oziębłość, nikczemność y ziewanie flegmatyckie katolików niektórych: którzy nie patrzą na koniec, do którego wszystkie herezje zmierzają”. Katolickie na wskroś było jego rozumienie tolerancji. „Wszystkie zaraz heretyctwa wypleść: to niepodobieństwo, zwłaszcza gdzie się zasypało y omieszkało, a gdzie się ich tak namnożyło, iż bez szkody pszenice plewidło być nie może” – pisał Jezuita. Dlatego też jego katolicka tolerancja była znoszeniem, a raczej ścierpieniem herezji. Widział Skarga w szerzących się kacerstwach zgubę dla dusz i rozłam religijny prowadzący do zniszczenia fundamentów katolickiego porządku społecznego.
Skarga nawoływał także duchownych do duchowej wojny z trucizną heretycką. Nie nawoływał jednak do wojny otwartej „bo katholicy iako wołowie, y duże konie, nie czują się w mocy swey, ażeby ie wielki przymus ściskał”. W konfederacji warszawskiej upatrywał ogromnego niebezpieczeństwa, uznawał jednak, że wojna domowa byłaby większym złem, gdyż nie byłoby w niej wygranych i doprowadziłaby do upadku królestwa. W tym też duchu znosił herezję, ale nie zgadzał się na jej uprzywilejowanie i zawsze wskazywał na tragiczne, dla duszy i całego państwa, skutki jej szerzenia. Jednak dla protestanckich dysydentów, takich jak np. Diabeł Stadnicki walka o tolerancję oznaczała zamykanie katolickich kościołów, ich profanacje i napaści na księży głoszących kazania. Konfederacja warszawska, o którą tak walczyli dysydenci, oznaczała w rzeczywistości konieczność brania w obronę, przez katolickiego monarchę, każdego bluźniercy.
W piątym z „Kazań Sejmowych” uczy „Jako katolicka wiara policyj i królestw szczęśliwie dochowywa, a heretyctwo je obala” Herezja nie sprzyja również, zdaniem O. Piotra, sprawiedliwości będącej fundamentem królestwa. W dalszym ciągu Kazania Piątego królewski kaznodzieja poucza, że herezja niszczy i podkopuje autorytet władzy, a w ten sposób uderza w fundamenty państwa. „I teraz są takie między lutry i ewangelki błędy, które nauczają, iż urzędnik, król albo starosta, w grzechu śmiertelnym będąc, urząd traci, i nikt go nie winien słuchać” – pisze Skarga. Wspomina też arian, którzy głosili, że poza Chrystusem nie mają żadnego króla. „Wiara katolicka pilnie i często naucza, aby każdy Boga się bał, a króla czcił, jako Piotr ś. nauczał, aby każdy urzędom, królowi i sprawcom jego podlegał, aby się ich miecza bał, aby o nieposłuszeństwo ku nim sumnienie miał” – odpowiada kaznodzieja.
Kazania, które głosił Skarga, zawsze miały odzwierciedlenie w jego świątobliwym życiu. „Kaznodzieja, gdy sam źle żyje, mało kazaniem zbuduje” – mawiał o posłudze na ambonie. Przed wygłoszeniem każdego kazania prosił w modlitwie o Bożą pomoc i odprawiał pokutne biczowanie. Był także gorliwym czcicielem Matki Bożej. Jej czystość i Niepokalane Poczęcie uznawał za dogmat na długo przed jego ogłoszeniem.